Hugo Borst
Op een bankje zit diep in elkaar gedoken een blonde vrouw
verdrietig te wezen. Even laat ik mijn blik op haar rusten, tot haar glimmende
ogen de mijne taken. Ik draal me om en roep Coco. Mijn lieve, domme boxer maakt
weinig aanstalten zich bij mij aan te sluiten en dus loop ik maar langzaam
door. Verderop hangen vijf jonge Marokkanen bij een bankje. Een ervan loopt
stoer te doen, de anderen lachen. Als ik in bun buurt kom begint de bluffer te
schreeuwen, niet zozeer tegen mij, maar toch ook weer wet. Ik ben allergisch
voor imponeergedrag van adolescenten, maar ontwijk oogcontact. Stadsmens heeft
geen zin in gezeik.
Maar eigenlijk zint het me niks en dus kijk ik eventjes
zeer vastberaden naar de druktemaker. Die gaat van de weeromstuit nog harder
schreeuwen. Op dat moment keer ik me van hem af en met mijn rug naar hem toe
roep ik Coco, en wacht op haar. Ze komt in een sukkeldrafje aanzetten. Zodra
hij het beest ontwaart, draait het bluffertje zich om naar zijn vrienden.
Stadsmens wist het: Marokkanen houden met zo van Coco's.
Halverwege ga ik het bruggetje over. Een stelletje in het
gras. Ze kussen in het laatste restje licht dat de zon in petto heeft voor dat
gedeelte van de Heemraadssingel. Het is best druk, deze zondagmiddag. Ik
passeer een jogger, aan zijn hooft te zien vast een notaris of een advocaat die
een van de statige herenhuizen bewoont. De man kraakt in zijn voegen, maar
geeft niet op. Hij passeert een verslaafde die stoned tegen een eik zit
aangeleund.
Het is een Lazy Sunday
afternoon. Coco en ik gaan voorbij aan nog wat slenteraars en bijna
zijn we weer aangekomen bij het bankje hangjongeren als er een politieauto
nadert en tenslotte stopt ter hoogte van het vijftal. Twee agenten stappen uit.
Hun kalmte lijkt ingestudeerd. Bijna in slowmotion gaan ze op de jongens af. Ik
ben te ver weg om te horen wat oom agent zegt, maar duidelijk is dat de
Marokkanen vermanend worden toegesproken. Ze druipen af richting het bruggetje,
die ene doet nog steeds een beetje druk.
Vat deden ze?", vraag ik de agenten. Een van hen
vertelt dat ze wandelaars op de singel lastig vielen. Iemand heeft gebeld. Dus
hebben ze de jongens gevraagd daarmee te stopper en voort te maken. Er mag hier
met gehangen worden.
Het is niet veel wat er gebeurt op zondagmiddag aan de Heemraadssingel,
maar net genoeg om op te schrijven. Ook al omdat ik zie dat de agenten stoppen
bij de verdrietige, blonde vrouw, verderop. Meteen staat zij op. Aan haar loopje
zie ik het meteen: een junkie. Als ik haar later inhaal op de Beukelsdijk zegt
ze dat ze zich als drugsgebruiker gediscrimineerd voelt. Ze wilde daar gewoon
lekker zitten deze mooie zomerdag en ze zorgde toch niet voor overlast? Ze mist
een paar tanden, zie ik. De blonde vrouw aait Coco, die kwispelt.
Verslaafden zijn niet bang voor honden, veel vervelende,
jonge Marokkanen gelukkig wel.
AD, 16-09-2003