Politie houdt inbrekers aan

In een van Rotterdams westelijke stadsdelen heeft de politie vannacht twee nogal beruchte inbrekers gearresteerd, verdacht van een inbraak bij. een firma aan de Heemraadssingel.

Het zijn de 37-jarige monteur J. V. uit Amsterdam en de 30-jarige onderhoudsmonteur L. J. J. van E. uit Rotterdam. De politie kon over deze zaak nog geen nadere mededelingen doen.

Het Vrije Volk, 10-5-19

INBREKERS BEKENNEN

Hoe een (vierkant) stuivertje rollen kan

(Van een onzer verslaggevers)

Een vierkant stuivertje en een grote bronzen stuiver hebben twee zeer goede bekenden van de Nederlandse politie gebracht tot het bekennen van een inbraak.'

Het tweetal,de dertigjarige Rotterdamse onderhoudsmonteur L. J. v. E. en de 37-jarige Amsterdamse monteur J. V. (pas vijf weken vrij na een gevangenisstraf van enkele jaren) werd onlangs in Rotterdam gearresteerd in verband met een inbraak in het' kantoor van de N.V. Rutecks Lunchrooms en Cafetaria's aan de Heemraadssingel. Bij de inbraak verdwenen slechts sigaretten' en' wat geld, hetgeen volgens de politie een schrale buit was voor vakinbrekers als Van E. en V.

De politie vermoedde dan ook, dat het duo méér van plan was geweest dan een kleine buit binnenhalen.

Dat vermoeden werd versterkt, toen er aanwijzingen werden gevonden, dat Van E. en V. de brandkast hadden willen versjouwen. En de aanwijzingen werden nog groter, toen men in de buurt, bij een familielid van Van E., een complete snijbranderinstallatie werd gevonden met flessen, slangen en een zuurstofmeter.

De politie ging de herkomst van die spullen na en ontdekte, dat de flessen en de slangen door Van E. waren gestolen aan de Waalhaven in Rotterdam, terwijl V. de zuurstofmeter had weggenomen van een bouwwerk in Amsterdam.

Dit alles zou het tweetal misschien nog niet tot een bekentenis hebben gebracht, maar toen Van E. werd gearresteerd had hij een oud stuivertje en een halve stuiver op zak, geldstukken die bij de inbraak bij Rutecks waren gestolen. En dat waren twee zo sterke stille getuigen, dat Van E de inbraak toegaf.

Samen met zijn maat vertelde hij verder nog, dat zij begin mei in Amsterdam geprobeerd hadden een zuurstofapparaat .te stelen. Ze wilden voor het vervoer een bootje gebruiken, maar werden door de eigenaar daarvan bij het wegnemen betrapt.

Het Vrije Volk, 21-5-1963

„Slachtoffer van de administratie"

Bureaucratie verhinderde inbreker met één been om ander leven te beginnen

(Van een onzer verslaggevers)

„Op dat ogenblik was ik tot het inzicht gekomen, dat ik de kringloop moest doorbreken en mijn leven anders moest gaan inrichten. Steunend op het hekje, tussen de twee krukken waarmee hij op zijn ene been de rechtszaal was binnengekomen, vertelde dinsdagmiddag een Amsterdamse invalide, de 37-jange J.N., die vijftien jaar van zijn leven in de gevangenis heeft doorgebracht, de Rotterdamse rechtbank het relaas van zijn laatste ontsporingen.

Samen met een vriend, de dertigjarige Rotterdamse onderhoudsmonteur L. J. J. v. E., ook al een man met een lang strafregister, had hij begin mei met behulp van een gestolen bootje van een werf in in Amsterdam-Noord een zunrstoffles, een manometer en twee gasflessen weggenomen. Het zat hen niet mee, want ze werden betrapt en konden alleen ontkomen door die apparaten over boord te plompen.

Vijf dagen later hadden zij in Rotterdam meer succes. Van E. had daar de hand kunnen leggen op een complete snij apparatuur en in V’s auto werd dat gestolen gereedschap, bedoeld om. er brandkasten mee open te breken, vervoerd. Maar bij de eerste de beste poging er gebruik van te maken liep het weer mis.

Ze hadden als doelwit een kantoorpand aan de Heemraadssingel in Rotterdam uitgekozen. Van E. die poolshoogte ging nemen, moest daarvoor eerst over een muur en toen over enige schuttingen klimmen.

Hij begreep dat er onder die omstandigheden van het kraken van een brandkast niet veel zou komen en had er zich mee vergenoegd uit het pand enig geld en een paar pakjes sigaretten mee te nemen, waarvoor hij een bureaula had moeten forceren.

Teruggekeerd bij V., die buiten in de auto was achtergebleven, werden zij beiden door drie rechercheurs ingerekend en op dat ogenblik doelde de invalide Amsterdammer, toen hij zijn rechters zei, dat hij tot een ander levensinzicht was gekomen. “Ik voelde dat het zo niet langer kon," zo voegde hij eraan toe, „het was alsof ik voor een groot gapend gat stond."

Angst na straf

Hij vertelde de rechtbank ook van de angst die hem besloop als hij een straf had uitgezeten: „Als ik er niet was, kreeg mijn vrouw voor zichzelf en de beide kinderen ruim ƒ 300 steun per maand, maar zodra ik terugkwam, moesten wij het stellen met ƒ 138 in afwachting van een invaliditeitsuitkering, waarover nog beschikt moest worden. En ik wist ook, dat ik geen cent kon verdienen."

Voor hij zijn laatste veroordeling had ondergaan, was hem dat wel gelukt. Hij had van een ander, die er zelf geen gebruik van maakte, een marktvergunning gekregen en hij was erin geslaagd als koopman een behoorlijke boterham te verdienen, tien maanden lang. Maar toen was men er achter gekomen, dat de vergunning op een andere naam was gesteld en met de verdiensten was het uit geweest.

Zeven jaar geleden al had hij de reclassering in de arm genomen om aan een eigen vergunning te komen, maar dat verzoek had nooit enig resultaat opgeleverd. Ten slotte was hij er zelf achterheen gegaan en dat hielp... het papier kwam veertien dagen, nadat hij voor zijn laatste vergrijpen was opgesloten. Maar als hij er vóór november geen gebruik van kan maken, zal het weer verlopen zijn.

Mr. J. M. van Leeuwen, de officier van Justitie, toonde begrip voor de noodsituatie waarin deze verdachte verkeert. 'Op dit punt van zijn leven,' zo zei - hij in zijn requisitoir, 'heeft hij recht op een zekere tegemoetkomendheid van de maatschappij in zijn moeilijkheden. Daar zitten risico's aan, maar als hij waar kan maken wat hij zich van die vergunning voorstelt, heb ik vertrouwen in zijn toekomst. 7 •;

Twaalf maanden met aftrek, waarvan zes voorwaardelijk, luidde zijn eis. Luidt ook het vonnis zo, dan zal V. op tijd in Amsterdam terug zijn om als koopman een nieuw leven te kunnen beginnen.

De verdediger, mr. M. P. Dorhout, had er weinig aan toe te, voegen. 'Ik sluit mij geheel bij het requisitoir aan,' verklaarde hij, 'deze zaak zou als etiket moeten dragen Slachtoffer van de administratie.

Tegen Van E., de andere verdachte, was de eis een jaar en negen maanden met aftrek. ‘Dat met de gestolen apparaten geen echte Kraken zijn ondernomen,' zo meende; mr. Van Leeuwen, 'is beslist, niet aan deze verdachte te danken.' .

Politie wachtte....

Mr. D. J. Bolderman had in zijn pleidooi ernstige kritiek op het beleid van de recherche, die het tweetal al in Amsterdam had kunnen grijpen, maar er blijkbaar de voorkeur aan gaf te wachten op 'de grote kraak.

'Ik vind dat,' zei hij, 'een onsportieve manier van doen, die begint te lijken op morele mededaderschap. Het liefst had men waarschijnlijk gezien, dat men de hand had kunnen leggen op deze beide mannen met ƒ25.000 eis buit van de brandkast op de Heemraadssingel op zak.

Nog een stap verder en men lokt zulke misdrijven uit. Niet voor niets zullen er drie van de handigste rechercheurs klaar hebben gestaan om die mannen in hun kraag te grijpen."

Pleiter drong er bij de rechtbank op aan zijn cliënt een aanmerkelijk lichtere straf op te leggen dan de officier had gevorderd. Uitspraak in beide zaken over veertien dagen.

Het Vrije Volk, 11-9-63