In Rotterdamse kraaminrichting „CARMENTA”

Mevr. A.M. Magielsen zorgt dat

babies pijnloos ter wereld komen

(Van onze verslaggever.)

ROTTERDAM, 26 januari. — Mevrouw A. M. Magielsen— Verhoeven, verloskundige, directrice van de kraaminrichting „Carmenta" verricht in Rotterdam bij de toepassing van de methode der pijnloze bevalling, gebaseerd op de theorieën van de Sowjet-geleerde Pawlow, zeer goed werk. Enthousiast, niettegenstaande alle tegenwerkingen, propageert mevrouw Magielsen, de nieuwe methode en past deze toe. Zij heeft in Frankrijk een cursus gevolgd bij prof. Lamaze, directeur van de „Clinique doctor Pierre-Rouques" van het Franse algemene vakverbond, de CGT. Zij verkeert in de gunstige situatie, dat zij de beschikking heeft over een eigen kraamkliniek, waar de methode sedert enige tijd met succes wordt toegepast.

Pers zweeg haar werk dood

IN de zonnige ontvangkamer van „Carmenta" aan de Heemraadssingel [119] heeft mevrouw Magielsen ons over haar bevindingen verteld.

In januari van het vorig jaar werd in de Maasstad een lezing over de pijnloze baring gehouden. Als verloskundige van beroep was ik zeer geïnteresseerd in dit onderwerp; ik had in een of ander tijdschrift er al eens iets over gelezen, maar veel wist ik er nog niet van. Ik ging daarna naar dr Lamaze in Parijs, waar deze stages (demonstratie-lessen) geeft voor verloskundigen om de psycho-profylaktische methode overal te verspreiden. Dat was in juni. Ik was verbaasd over het grote aantal medici en verloskundigen, dat de stages volgde. Er waren er uit Noord- en Zuid- Amerika, uit Viet-Nam, Pakistan, Canada, Spanje, Portugal, Denemarken, Duitsland, Engeland, India en natuurlijk veel Fransen. Teruggekomen in ons land met de bedoeling de methode ook hier te propageren en toe te passen, werd Ik eerst ontzettend tegengewerkt, vertelt mevrouw Magielsen verder. Zelfs bij het plaatsen van advertenties ondervond ik tegenwerking. Er waren doktoren, die tegen zwangere vrouwen zeiden, dat die methode humbug was en hun ontraadden mijn cursus te volgen. Deze doktoren staan nog op het standpunt, dat een narcose beter is Gelukkig zijn er medici, die mijn werk met belangstelling volgen. Tenslotte werd ik ook nog voor de Inspectie voor de Volksgezondheid in Den Haag geroepen, waar me gezegd werd, dat het ethisch niet verantwoord is om te zeggen, dat je iets beter kunt dan een ander. Bedoeld werden mijn advertenties, waarin ik de pijnloze baring aanprees.

Ook van de pers ondervond ik weinig medewerking. Men wist van mijn werk af, maar bladen als Het Parool en De Maasbode zwegen de toepassing van de methode hier in Rotterdam dood.

70 vrouwen op cursus MAAR, vervolgt de directrice van „Carmenta", toch heeft dit alles, alhoewel Ik aanvankelijk ontmoedigd was, mijn werk niet kunnen remmen.

Ik geef op het ogenblik twee cursussen; één voor 47 en één voor 23 vrouwen. Vrouwen van verschillende geloofsovertuiging, arbeidersvrouwen en beter gesitueerden. Ik ben zelf katholiek, maar mijn inrichting staat open voor iedereen. Vooral na de uitspraak van de Paus hebben zich veel katholieke vrouwen voor de cursus aangemeld. Hoe het op zon cursus toegaat? Zes achtereenvolgende weken geef ik een uur les. Eerst behandelen we de theorieën van Pawlow, daarna op de derde en vierde les de ademhalings-oefeningen en op de laatste twee lessen de zwangerschap en baring. De vrouwen moeten natuurlijk thuis veel oefenen. Dan verwijs ik altijd naar het boekje van Pegasus, „Kinderen krijgen zonder pijn".

Om de twee maanden beginnen we een nieuwe cursus.

Ik instrueer thans ook vier kraamverzorgsters. Ik acht het van groot belang, dat vele kraamverzorgsters zich de methode eigen maken. Het moet mogelijk zijn op grotere schaal, zoals in Frankrijk bv., dat de methode voor de pijnloze baring ook bij een bevalling thuis wordt toegepast. In Frankrijk volgen ook vele mannen de cursussen. Zij weten dan hoe zij hun vrouw kunnen helpen. In Amsterdam worden ook vele kraamverzorgsters geïnstrueerd. Daar benijd men mij om de gunstige situatie, waarin ik verkeer, dat ik een eigen kliniek heb.

„Nu wil ik ook kinderen"

OF ik nog bijzondere ervaringen heb opgedaan? Laatst had ik hier een piepjong moedertje. Zij had de lessen gevolgd. Toen ze naar huis ging zei ze tegen me: „Mevrouw, ik wil u wel vertellen hoe blij ik ben. Tegen een bevalling heb ik altijd erg op gezien, na alle verhalen over pijn en zo. Nu is het een blijde gebeurtenis geworden."

Op mijn spreekuur werd ik ook eens opgebeld. Een vrouw informeerde naar mijn cursus. Verwacht u een baby, vroeg ik. Nee, antwoordde de vrouw. Ik verwacht geen baby, ik heb helemaal. geen kinderen. Ik ben altijd bang geweest voor de pijnen. Nu ik zonder pijn kan bevallen wil ik ook kinderen hebben

Mevrouw Magielsen vertelt enthousiast van haar bevindingen, over haar ervaringen in de kliniek van de CGT. In Frankrijk en in het bijzonder in Parus, wordt de methode thans op grote schaal toegepast.

Het is een Nederlandse gewoonte om eerst de kat uit de boom te kijken", besluit mevrouw Magielsen. „Ik geloof, dat de tijd niet ver meer is, dat ook in ons land de meeste vrouwen de kinderen pijnloos ter wereld zullen brengen. Het is een volksbelang, dat alle medewerking wordt gegeven om de methode op grote schaal te propageren en toe te passen. Anderen in het land en ik hier in Rotterdam, verrichten pionierswerk!"

Hun, die meer willen weten over pijnloze bevalling, bevelen we aan het zojuist verschenen, boek „Leven en werken van I. P. Pawlow'. Uitgeverij Pegasus, ƒ 2.90.

De Waarheid, 28-1-1956

_________________________________

KWART EEUW GELEDEN:

Eerste particuliere kraamkliniek geboren

(Van een onzer verslaggeefsters)

Moeders met babies op de arm zijn geen alledaagse gasten op een receptie. Maar het was niet zo verwonderlijk dat ze gisteren de een na de ander binnenstapten op de receptie ter ere van het vijfentwintigjarig bestaan van de kraamkliniek Carmenta, aan de Heemraadssingel [119], de eerste particuliere kraaminrichting die er in Rotterdam is gesticht.

Mevrouw A. M. Magielsen-Verhoeven, de exploitante.'is een energieke, hartelijke vrouw, met oog voor de kleinigheden die het leven veraangenamen en met juist ook weer voldoende zakelijke inslag om vijfentwintig jaar lang met succes een kraamkliniek te kunnen leiden.

Achtentwintig jaar geleden kwam zij naar de Maasstad als directrice van de r.-k. kraamverzorging. Daar hoorde ze van veel jonge moeders dezelfde verzuchting. „He, er moest hier iets zijn waar we nu eens echt gezellig tien dagen zouden kunnen uitrusten." De jonge verloskundige dacht er eens over na en in 1933 begon ze een eigen kliniek.

Het notarishuis in de Adriaan Milderstraat; waar plaats was voor acht bedden, bleek al spoedig te klein. Ook aan de Heemraadssingel [119], waarheen mevrouw Magielsen (ze was inmiddels getrouwd met een ambtenaar van de burgerlijke stand) verhuisde, staan trouwens maar zelden de bedden leeg.

Ruim 9000 babies

Ruim negenduizend. Jonge' wereldburgers hebben mevrouw Magielsen en haar staf geholpen bij hun entree. Enkele van die babies zijn inmiddels in de niet alleen gezellige, maar ook moderne kliniek zelf al weer moeder geworden,

Mevrouw Magielsen stichtte niet alleen de eerste particuliere kraamkliniek, zij was ook degene die de pijnloze bevalling volgens de methode Pavlov in ons land introduceerde. Talloze aanstaande moeders hebben bij haar reeds een cursus hiervoor gevolgd.

Van waardering voor haar werk getuigden de vele bloemstukken, schenken en felicitaties die mevrouw Magielsen gisteren in ontvangst mocht nemen.

Het Vrije Volk, 4-10-58

_________________________________

Carmenta dicht, 6 ontslagen

(Van een onzer verslaggever?)

ROTTERDAM — Het personeel van de kraaminrichting Carmenta aan de Heemraadssingel [119] in Rotterdam is, met een opzegtermijn van slechts één wéék en zonder ook maar enige financiële tegemoetkoming, ontslagen. De kliniek wordt morgen gesloten en gaat op in de stichting Kraaminrichting Mathenesserlaan. Het zes 'man' sterke personeel van Carmenta staat dan brodeloos op straat.

Het stichtingsbestuur van Carmenta heeft tot sluiting van de kliniek en samenwerking met de stichting 'Kraaminrichting Mathenesserlaan’ besloten, omdat het bezettingspercentage in verband met de daling van het geboortecijfer, sterk terugliep. De laatste maanden waren er hooguit zes van de in totaal dertien bedden bezet.

De heer G. Bruyninckx, voorzitter van het stichtingsbestuur van Carmenta, geeft na enig aandringen toe dat de kliniek gaat sluiten. Hij beweert dat hem van de ontslagen niets bekend is.'' De heer Bruyninckx „vind het niet nodig dat er verder nog iets over gezegd wordt". Hoê durft-ie het te zeggen. De heer Bruyninckx heeft ons zelf. mondeling ontslag aangezegd. Zijn zoon heeft dat naderhand nog eens bevestigd', aldus de reactie van het personeel, dat over het hele gebeuren „witheet"; is.

Vorige week vrijdag kreeg het personeel, twee verpleegsters (onder wie de directrice), drie kraamverzorgsters en een timmerman (68) te horen dat Carmenta op 4 augustus dicht zou gaan. De vijf dames dachten aanvankelijk ook naar de stichting Kraaminrichting Mathenesserlaan over te gaan, maar daar bleek bij nader inzien geen sprake van te zijn.

De woede van de verpleegsters en de kraamverzorgsters over de handelwijze van het stichtingsbestuur kent geen grenzen. Netty Stam-Góurna en Henny van Maaneny die resp. pas ruim een maand en drie weken bij Carmenta werken, voelen zich helemaal in de boot genomen. Uit een brief van de vorige directrice blijkt namelijk dat op 1 juli het besluit inzake opheffing van de kliniek al genomen was. Deze directrice mocht daarover echter met geen woord reppen.

In de contracten van andere personeelsleden staat dat een opzegtermijn van twee maanden in acht moet worden genomen. Het stichtingsbestuur, heeft zich daaraan niet gehouden. Het personeel wil nu, een jurist in de arm nemen om (financiële) genoegdoening te kunnen krijgen. „Vakantiegeld hebben we niet gekregen. Ook het overwerk op feestdagen is niet uitbetaald. Voorts zal het bestuur met twee maanden salaris over de brug moeten komen", aldus het personeel, dat nu via het Gewestelijk Arbeidsbureau elders aan de slag probeert te komen. De dames zijn ook bijzonder verbolgen over de erfgenamen van de eigenaresse yan het pand aan de Heemraadssingel, die destijds met een particuliere kraamkliniek is begonnen. „Die. mensen hebben hier van alles en nog-wat weggehaald. Medicijnen, watten, kleding, noem maar op. Zelfs de radio, die van het personeel was, is verdwenen. We dachten eerst dat ze de spullen wilden verkopen om ons loon uit te kunnen betalen. Volgens het bestuur is er namelijk geen geld meer"'. Het personeel heeft nu op alle particuliere eigendommen in de kliniek, zoals een radio en een klok, briefjes geplakt met, de mededeling: „Afblijven, eigendom van....." . Merkwaardig genoeg zijn, alle personeelsleden nog maar vrij korte tijd, van drie weken tot negen maanden, in dienst van Carmenta. Een uitzondering geldt de bejaarde timmerman, die na negentien jaar op de keien is gezet. Hij werkte nog drie ochtenden per week in de kliniek. „'t Is;, een vreemde toestand hoor", .verzucht directrice Narda van Dommelen, die na een half jaar al weer haar biezen moet pakken. „Als je een cape of iets anders nodig hebt, zoek je je wild. 'lneens schiet je dan te binnen, dat die spullen al weg zijn gehaald. En dat terwijl er hier nog enkele mensen liggen".

Het personeel van Carmenta: Henny van Maanen, Narda van Dommela, Netty Stam-Gourma en Bernadette den Haan-Zwart (v.l.n.r.). De nachtzuster ontbreekt; ze is met vakantie.

Het Vrije Volk, 3-8-1973

_________________________________

Tien kilo aangekomen? Dan meteen op dieet

Zwangere vrouwen waren in goede handen in kraaminrichting Carmenta

Vorige week opende Thuiszorg Rotterdam op de zuidoever het tweede kraamzorghotel. Dit verschijnsel waar vrouwen en hun baby's acht dagen lang worden vertroeteld, lijkt betrekkelijk nieuw. Maar al in 1933 richtte Tonnie Magielsen‑Verhoeven aan de Heemraadssingel [119] haar kraaminrichting Carmenta op.

Door Joyce de Bruijn

Rotterdam – Wat Hanneke Bruijninckx-Magielsen het meeste opvalt is het grote aantal kraamvrouwen dat tegenwoordig hechtingen behoeft na de bevalling. De dochter van Tonnie Magielsen weet nog goed hoe de verloskundigen van Carmenta op het matje werden geroepen wanneer een vrouw tijdens de bevalling inscheurde. "Dan vroeg mijn moeder eerst: hoe zwaar was het kind? Als het kindje een normaal gewicht had, kregen ze op hun duvel. Want inscheuring betekende dat de verloskundige haar werk niet goed had gedaan. Dan had ze de bekkenbodem niet goed ondersteund."

Hanneke omschrijft haar moeder Tonnie als een kordate vrouw, die het welzijn van de kraamvrouwen en hun baby's hoog in het vaandel had. Zeker 100.000 baby's zagen tussen 1933 en 1971 het levenslicht in Carnenta. "Vrouwen mochten bijvoorbeeld niet alleen, liggen tijdens de bevalling. Want vooral als je je eerste kindje de krijg weet je niet goed wat er gebeurt. Baby's die flesvoeding kregen, moesten toch dicht tegen de borst worden gehouden. Mijn moeder vond die lichamelijke band al in haar tijd heel belangrijk. En mannen die tijdens de bevalling flauw vielen, werden onder het bed geschoven, want die lagen maar in de weg."

Tonnie Magielsen was verloskundige en directeur van het Wit/Gele Kruis toen ze besloot zelf een kraamkliniek te beginnen. Huisartsen mochten er bevallingen begeleiden, verloskundigen uit de wijk waren minder welkom.

"Er waren vroeger drie klassen,'' herinnert Hanneke Bruijninckx zich. "De eerste klasse had een kamer apart. Maar de meeste kamers. hadden vier of vijf bedden. De baby's lagen overdag op de zaal, maar 's nachts lagen ze in een soort kast die een timmerman speciaal‑ daar voor had ontworpen en gemaakt.

Ook dat is een groot verschil met vroeger. "Baby's leerden toen al binnen tien dagen dat ze 's nachts niks kregen. Als moeder na tien dagen naar huis ging, sliep hun baby's nachts gewoon door. Tegenwoordig moeten vaders en moeders een paar keer per nacht hun bed uit. Ouders krijgen toch helemaal geen rust meer?"

Dieet

Streng was de directrice van Carmenta over de gewichtstoename van 'haar' zwangeren. Meer dan tien kilo aankomen mocht niet van haar. Dan gingen die vrouwen meteen op een zoutarm dieet. Want ze moesten het na de bevalling ook allemaal weer kwijt raken. Bovendien was een gewicht van zeven pond genoeg voor een baby," weet Hanneke, die haar moeder geregeld een handje moest helpen.

Vooral de Tweede Wereldoorlog staat Hanneke nog helder voor de geest. Carmenta deed toen dienst als onderduikadres. "Mijn moeder is altijd bang geweest dat ze zou worden opgepakt en naar Vught getransporteerd. De Duitsers kwamen geregeld bij ons controleren. Om tijd te rekken, kregen ze dan eerst een borrel. Ik zie het nog gebeuren. Er werd in het glas gespuugd en vervolgens werd er ingeschonken. Die borrel diende natuurlijk om tijd te rekken. De onderduikers konden zich dan verstoppen onder de dubbele vloeren!'

Net na de oorlog moesten Hanneke en haar broer en zus tijdelijk het huis aan de Heemraadssingel [119] verlaten. "Ook ons woonhuis was in gebruik als kliniek. Er was gen babyboom aan de gang, dus het was een gekkenhuis. Met een kinderjuf zijn wij toen in een gehuurd huis in Bloemendaal gaan wonen."

IJsberen

Hanneke Bruijninckx kan bloemrijk vertellen over het werk van haar moeder. "Bij ons werd 's avonds aan tafel over de bevallingen gesproken. Zo werd er ooit een vrouw in barensnood, achterop een fiets bij Carmenta afgeleverd. Ze werd gebracht door een man die in de hal bleef ijsberen. Tijdens de persweeën riep mijn moeder: man, kom eens helpen, hou ook een been vast. Toen het kindje geboren was, zei ze tegen die man: gefeliciteerd met uw zoon. Waarop die man bedremmeld zegt: ik ben haar buurman.

De meeste vrouwen verbleven vanaf de bevalling tien dagen in Carmennta. Maar er waren ook vrouwen die eerder 'incheckten'. "Het had wel iets van een hotel, met eten en drinken op de kamer. Vrouwen van schippers die op het einde liepen, trokken al de laatste twee weken van hun zwangerschap in bij Carmenta. Die vonden het toch een beetje griezelig worden. Dan wisten ze in elk geval zeker dat ze in goede handen waren als de weeën begonnen. Ik weet ook nog wel dat we ongehuwde meisjes uit de Achterhoek hadden. Die waren dan zogenaamd op vakantie in Zwitserland. Zij kwamen al zes weken voor de uitgerekende datum. Hun baby's werden natuurlijk ter adoptie aangeboden."

Veel bezoekers van Carmenta zullen zich nog wel de arm van Tonnie Magielsen herinneren. "Ze verloor haar linkerarm bij een auto-ongeval. Ongelooflijk, maar ze kon nog alles met die ene arm. Ze heeft zelfs nog enkele kleinkinderen op de wereld geholpen."

Rotterdams Dagblad, 8-2-2003